การสันทนาการในปัจจุบันยังจำเป็นอยู่หรือไม่?

เขียนและภาพ ศิรประภา สีดาจันทร์

สันทนาการ หรือ นันทนาการ ตามความหมายของพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน คือกิจกรรมที่ทำตามความสมัครใจในยามว่าง เพื่อให้เกิดความสนุกสนาน เพลิดเพลิน และผ่อนคลายความตึงเครียด ดังนั้นในการจัดกิจกรรมใดขึ้นมาเลยมักมีการนำการสันทนาการมาเป็นส่วนหนึ่งในการทำกิจกรรม แต่เมื่อเกิดการแพร่ระบาดของโควิด-19 ก็มีข้อจำกัดเรื่องการจับกลุ่มหรือรวมตัว และมีการรณรงค์ให้อยู่แต่ในบ้าน ทำให้เกิดการปรับรูปแบบกิจกรรมเป็นออนไลน์มากขึ้น ซึ่งเป็นที่มาที่ทำให้ผู้คนห่างหายจากการรวมตัวทำกิจกรรมในรูปแบบออนไซต์

ต่อมาหลังจากหมดยุคโควิด-19 ผู้คนก็เริ่มออกมาใช้ชีวิตกันอย่างเต็มที่และเริ่มหันกลับมาทำกิจกรรมกันมากขึ้น ในรั้วมหาวิทยาลัยก็เช่นกัน มีการปรับเปลี่ยนรูปแบบจากออนไลน์มาเป็นออนไซต์ ทำให้นักศึกษาได้ทำกิจกรรมพบปะกันโดยตรงเหมือนก่อน เช่น งานปฐมนิเทศเพื่อนใหม่ของมหาวิทยาลัยหรือคณะต่าง ๆ ที่จัดขึ้น เพื่อให้เฟรชชี่ได้มาเจอและทำความรู้จักกัน แต่เมื่อไม่เคยเจอกัน ไม่มีความเกี่ยวข้องหรือรู้จักกัน จึงจำเป็นต้องมีกิจกรรมบางอย่าง จัดขึ้นเพื่อมาทลายกำแพงของแต่ละคนและเชื่อมสัมพันธ์ให้ได้รู้จักกันมากขึ้น

แน่นอนว่าหนึ่งในกิจกรรมคงไม่พ้น ‘การสันทนาการ’

แต่เมื่อยุคสมัยเปลี่ยนไป บริบทของสังคมเปลี่ยนไป แนวคิดในการทำกิจกรรมก็เปลี่ยนไปเช่นกัน “เพลงนี้สนุกนะ เคยร้องได้ แต่ตอนนี้ห้ามร้องแล้ว เพราะเนื้อเพลงมีเนื้อหาที่ Bully มากเกินไป” “ท่าเต้นนี้ก็เคยเต้นได้ แต่ปัจจุบันเต้นไม่ได้แล้ว เพราะมัน Sexual ไป” จึงทำให้เกิดคำถามว่า ‘กิจกรรมสันทนาการในปัจจุบันยังจำเป็นอยู่ไหม?’

เรามีโอกาสพูดคุยกับตัวแทนชุมนุมสันทนาการ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ หรือ กองสันฯ ซึ่งเป็นชุมนุมที่มีความเชี่ยวชาญด้านการสันทนาการครบกระบวนการและเป็นทีมสันทนาการกลางของมหาวิทยาลัย ยกตัวอย่างช่วงสันทนาการของงานปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่ ประจำปีการศึกษา 2566 ที่กองสันฯ ได้รับเชิญให้ไปจัดกิจกรรมในช่วงนี้ โดย ก้องกี้ พิเชษฐ์ ชายทวีป นักศึกษาชั้นปีที่ 3 คณะสังคมสงเคราะห์ ที่ปัจจุบันเป็นผู้นำสันทนาการรุ่นที่ 20 ได้มาให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับประเด็นนี้