เขียน กัญญพัชร กาญจนเจตนี
ภาพ กัญญาภัค วุฒิรักขจร
บทเปิดจากภาพยนตร์เพื่อน (ไม่) สนิทบอกไว้ว่าทั้งชีวิตคนเราจะมีเพื่อนได้แค่ 150 คน จากการคำนวณด้วยสมการของนักวิทยาศาสตร์ โดยใน 150 คน เราคงมีเพื่อนหลายแบบเพื่อนกิน เพื่อนเที่ยว เพื่อนเรียน หรือ เพื่อนที่ชอบฟังเพลงแนวเดียวกันและใน 150 คนนั้นคงมีสักคนหนึ่งที่ได้เป็นเพื่อนครบทุกรูปแบบ และเขาก็อยู่ในทุกช่วงเวลาของชีวิตที่ผ่านมา ชนิดที่นึกไม่ออกว่าถ้าวันนึงเขาหายไปเราจะเป็นยังไง เราก็มีเพื่อนคน ๆ นั้น เหมือนกัน
เช้าวันอาทิตย์แสนน่าเบื่อที่ฉันนอนซังกะตายอยู่ในห้อง แม้จะหน่ายกับกองงานตรงหน้าและเดดไลน์งานที่ใกล้มาถึง แต่ด้วยวัยที่เริ่มคร้านจะออกไปเจอผู้คนข้างนอกเยอะ ๆ การออกไปเดินเตร่ในห้างจึงไม่ใช่วิธีคลายเครียดที่น่าสนใจเท่าไหร่ บทสรุปสุดท้ายฉันก็เลือกการนอนฆ่าเวลาอยู่ในห้องแทน จัดการเข้าแอพลิเคชันสีดำประทับด้วยตัวโน้ตตรงกลาง นิ้วเรียวปัดไถฟีดวิดีโอไปเรื่อย ๆ อย่างไม่ได้สนใจคลิปตรงหน้ามากนักจนสะดุดตาเข้ากับคลิป ๆ หนึ่ง มากไปกว่าตัวอักษรบรรยายคงเป็นดนตรีเนิบนาบและความหมายของเนื้อเพลงที่สะกดให้เราจดจ่อกับมันได้
2016 She’s my chair mate
2017 She’s my best friend
2021 – 2023 She’s my Dorothea
ภาพประกอบสุดท้ายของวิดีโอ ปรากฏรูปหน้าแอคเคาท์อินสตาแกรมของเจ้าของโพสต์และอดีตเพื่อนสนิทที่เลิกติดตามกันไปแล้วพร้อมท่อนในเพลงที่ดังขึ้นมาว่า ‘It’s never too late to come back to my side’
Taylor Swift – Dorothea
นักร้องสาวผมบลอนด์ปากแดงเจ้าของเพลงฮิตที่มีแฟนเพลงทั่วโลก ถึงแม้ฉันจะไม่ใช่ 1 ในแฟนตัวยงที่ติดตามเธอแต่ต้องยอมรับเลยว่าฝีมือการเรียบเรียงเนื้อเพลงของเธอนั้นเป็นที่เลื่องชื่อมากจริง ๆ Dorothea เป็นเพลงที่พูดถึงเพื่อนคนหนึ่งที่ชื่อโดโรธี โดโรธีเติบโตและแยกย้ายจากบ้านเกิดไป สิ่งที่เธอทิ้งไว้ข้างหลังไม่ใช่เพียงความทรงจำในบ้านหลังเก่าแต่มันคือชีวิตในวัยเยาว์กับเพื่อนของเธอ โดโรธีไม่เคยหวนกลับมาในชีวิตเพื่อนของเธออีกเลยแต่เพื่อนคนนั้นยังคงหวังดีและคิดถึงโดโรธีเสมอและมีเศษเสี้ยวความคิดในใจเล็ก ๆ ที่หวังว่าสักวันนึงพวกเขาจะกลับมาเป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนดังวันเก่าได้อีกครั้ง ดนตรีอะคูสติกช้า ๆ แต่ความหมายบาดลึกและนั่นก็มากพอที่จะพาเราดำดิ่งหวนถึงคนในความทรงจำของเรา เพลงนี้คงไม่ได้น่าสนใจอะไรมากหากฉันไม่เอาเรื่องราวของตัวเองไปผูกไว้กับมัน
My Dorothea
โดโรธีของฉันไม่ได้โดดเด่นไปกว่าใคร เธอออกจะเป็นคนเงียบ ๆ ไร้ซึ่งอารมณ์บนใบหน้า เธอไม่ชอบทักใครก่อน ไม่ชอบพูดมาก เธอชอบวิชาภาษาเพราะไม่ต้องใช้พลังงานในการคิดและขยับตัวมากมาย เธอชอบฟังเพลงอินดี้ช้า ๆ เพราะเธอว่าเนื้อเพลงมันเข้าถึงอารมณ์ดี เธอไม่ชอบให้ใครมาโดนเนื้อตัวด้วยความที่เป็นคนขี้ร้อนและขี้รำคาญ ความสามารถของเธอคือการนอน เธอนอนเก่งเป็นชีวิตจิตใจ สามารถเข้านอนตอนหัวค่ำวันนี้และลืมตาตื่นอีกทีในเย็นวันถัดไป
เราพบกันครั้งแรกตอนอายุ 13 เราสอบติดและได้เรียนห้องเรียนเดียวกัน โดโรธีของฉันมาจากโรงเรียนรัฐ ส่วนฉันมาจากโรงเรียนเอกชน เธอมีกลุ่มเพื่อนของเธอและฉันมีกลุ่มเพื่อนของฉัน ความชอบและการแสดงออกของเราต่างกัน เธอเกลียดการพูดกับคนในขณะที่ฉันรักการเข้าสังคมและสร้างเสียงหัวเราะ เธอเกลียดวิชาคณิตเข้าไส้แต่ฉันกลับหลงไหลมันจนคนนึกสงสัย หลาย ๆ สิ่งที่เราชอบมักไม่เหมือนกันแต่สิ่งหนึ่งที่เป็นเหมือนกับแม่เหล็กพาเราสองคนมายืนอยู่ข้างกันได้คือเสียงเพลง อีกสิ่งนอกจากการที่ฉันอยากคุยกับคนเนิร์ดเรื่องเพลงมาก ๆ เหมือนกัน คือความรู้สึกที่เรียกว่า ‘ถูกชะตา’ กับเธอคนนี้ เหมือนในใจทายอนาคตไว้ว่าเราอาจเข้ากันได้ดี ความสัมพันธ์ของเราจึงเริ่มต้นขึ้นมากไปกว่าการเป็นเพื่อนร่วมห้องธรรมดาทั่วไป เธอรักการฟังเพลง ส่วนฉันรักการเล่นดนตรี จากความรู้สึกที่ห่างเหินเหมือนยืนอยู่กันคนละโลก พูดกันคนละภาษา ดนตรีกลายเป็นส่วนประกอบตรงกลางที่ดึงดูดเราเข้าหากัน
เราไปไหนมาไหนด้วยกันมากขึ้นแลกเปลี่ยนเรื่องราวและความลับกันระหว่างกัน ไม่มีเรื่องไหนที่เราไม่รู้ใจกัน ความสนิทที่ทวีคูณทำให้เรากลายเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน บ้านของฉันเหมือนบ้านของเธอและบ้านของเธอก็เหมือนบ้านของฉัน เป็นความเคยชินระหว่างเราสองครอบครัวที่รู้กันว่าทุก ๆ เช้าหลังคืนคอนเสิร์ตพ่อของฉันและเธอจะเหมือนมีลูกสาวเพิ่มขึ้นมาในบ้านอีกคน การไปคอนเสิร์ตคือสิ่งที่ช่วยสร้างความสัมพันธ์ของเราให้แน่นแฟ้น เธอชอบการยืนฟังเพลงเงียบ ๆ โดยตั้งรัศมียืนซึมซับทุกท่วงทำนองอยู่ในที่ของเธอคนเดียว ต่างกันกับฉันที่มักจะชอบแหกปากร้องเพลงไปกับเพื่อนข้าง ๆ แต่อย่างไรก็ตามโดโรธีคนนี้ก็กลายเป็นคนที่ฉันพร้อมจะล้มคิวการไปคอนเสิร์ตร็อคโหวเหวกเพื่อมายืนฟังเพลงอินดี้ช้า ๆ อยู่ข้างเธออย่างไม่รู้ตัว ทั้งหมดมันไม่ใช่การฝืนตัวเองแต่มันเหมือนกับเธอได้พาฉันไปรู้จักตัวตนอีกแบบ เธอพาให้ฉันเจอโลกใบใหม่ที่ฉันก็เพิ่งรู้ตัวว่าฉันชอบมันเหมือนกัน
วันเวลาผ่านไปเธอหัวเราะมากขึ้น ยิ้มมากขึ้น เข้าสังคมและเจอตัวเองมากขึ้น ฉันดีใจที่เราทั้งคู่เป็นส่วนหนึ่งของกันและกันที่ทำให้อีกคนเติบโต แม้ในช่วงม.ปลายและมหาวิทยาลัย เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่ความสนิทของเราไม่เคยลดลงไปเลย เธอจะเป็นคนแรก ๆ ที่จะรู้ความลับใหม่ ๆ ของฉันเสมอ เราโทรคุยกันข้ามวันข้ามคืนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เป็นความสบายใจที่ฉันโหยหาและเธอเป็นเจ้าของที่ตรงนั้นมาตลอด เป็นคนเดียวที่ฉันนึกไม่ออกและไม่เคยนึกถึงวันที่ไม่มีเธอในชีวิตเลย
10 ปีผ่านไปไวเหมือนโกหก ใครจะคิดว่ามิตรภาพของเพื่อนต่างขั้วกันจะอยู่กันมานานขนาดนี้ เราอยู่ประคับประครองกันมานาน แต่ก็เหมือนที่ใครต่างบอกไว้ว่าการจากลาบางครั้งก็ไม่มีสัญญาณเตือน เราจากลาจากโดยไม่มีคำบอกลาเสียด้วยซ้ำ สิ่งที่พรากเราไม่ใช่ความตายแต่เป็นพื้นที่ความสบายใจที่เราไม่ได้เป็นเจ้าของที่ตรงนั้นกันอีกต่อไปแล้ว ถ้าจะหาเหตุผลสักข้อหนึ่งของการจากลาครั้งนี้ ข้อนั้นคงเป็นอุดมการณ์ความเชื่อทางการเมืองของเราที่เริ่มต่างกัน มันคงเริ่มจากสถานการณ์การเมืองการเลือกตั้งปีนี้ที่เริ่มระอุ เราปักธงในใจในการเลือกพรรคการเมืองครั้งนี้ต่างกันแม้ว่าการเลือกตั้งครั้งแรกของพวกเราในปี 2562 เราจะมีความเชื่อและเลือกออกเสียงให้พรรค ๆ เดียวกัน เหลือเชื่อเหมือนกันนะ ไม่รู้เลยว่าจะเป็นเรื่องนี้ที่พาเรามาถึงจุดนี้ จุดที่ไม่ได้พูดคุยกันอีก
เราเชือดกันช้า ๆ ผ่านการรีทวิตกันในแอพลิเคชันทวิตเตอร์ แต่ละโพสต์ที่เรารีมาใส่กันมักมีเนื้อหาหักล้างกันเสมอ จนดูคลับคล้ายคลับคลาว่าในฟีดตอนนั้นมันเป็นศึกระหว่างเราสองคน และเรากำลังตั้งตัวเองอยู่ฝั่งตรงข้ามกัน เราต่างสาดคำพูดใส่อีกฝ่ายด้วยคำพูดของคนอื่น ทิฐิกำลังทำให้เราพยายามเอาชนะกันบนโลกออนไลน์ เราห้ำหั่นกันในพื้นที่นั้นมานานจนกระทั่งจัดตั้งรัฐบาลเสร็จ รู้ตัวอีกทีเราก็ไม่ได้แบ่งปันเรื่องราวในชีวิตกันมานานมากแล้ว จากผิดใจเรื่องหนึ่งกลายเป็นว่าหลาย ๆ อย่างเราก็ไม่ได้เห็นด้วยกันเหมือนเคย แม้ช่วงที่ผ่านมาเราสองคนจะมีเรื่องจำเป็นที่ต้องคุยกันแต่สิ่งที่เราทำคือการฝากคำพูดให้เพื่อนอีกคนเล่าต่อ เราไม่ได้ด่าหรือไม่ได้เกลียดกันตรง ๆ ด้วยซ้ำ แต่ทิฐิที่เราวางกันไม่ได้ ต่างทำให้ทั้งคู่เลือนรางและจางหายจากชีวิตของอีกฝ่ายไป กว่าจะรู้ตัวอีกทีกำแพงของเราก็สูงใส่กันมาก ๆ แทบมองไม่เห็นว่าอีกฝ่ายมีชีวิตเป็นอย่างไร สบายดีหรือเปล่า จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังถามกับตัวเองซ้ำ ๆ เหมือนกันว่าเรามาถึงจุดนี้ได้ยังไง ภาพวันที่ไม่มีกันที่ไม่เคยนึกออกวันนี้ก็รู้แล้วว่ามันโหวงแบบนี้นี่เอง
เราต่างกันมานานแล้วและเราต่างกันมาตลอดแต่ไม่เคยมีสักครั้งที่ฉันอยากจะอยากเลิกเป็นเพื่อนกับเธอ ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าในรายชื่อเพื่อน 150 คน ตอนนี้ฉันเหลืออยู่กี่คน ใครยังอยู่ ใครมาใหม่แล้วใครหายไปบ้าง แต่มันไม่สำคัญเลยเพราะมันไม่มีโดโรธีคนนั้นอยู่แล้ว แม้ฉันยังอยากถามไถ่ พูดคุย ยังอยากรู้ว่าในวันที่เธอทำข้อสอบยาก ๆ ไม่ได้เธอเป็นยังไง เครียดไหม ได้โทรไประบายกับใครบ้างหรือเปล่า ยังอยากให้เธอรู้ว่าตั้งแต่วันที่เราไม่ได้คุยกัน ฉันก็ยังฟังเพลงวงโปรดของเธออยู่ตลอดและพื้นที่ความสบายใจของฉันมันยังรอให้เธอกลับมาฟังความลับที่ไม่ได้บอกใครเสมอ
ตามที่เทเลอร์ สวิฟต์บอก ‘It’s never too late to come back to my side’ หากวันไหนเราวางทิฐิลงกันได้บ้าง ได้กลับมาพูดคุยและมองหน้ากันบ้างแล้ว ฉันแค่หวังว่าเธอจะยังเว้นที่ยืนข้าง ๆ เวลาดูคอนเสิร์ตสำหรับฉันอยู่นะ แต่ถ้าหากวัยเยาว์ของเราวิ่งจากกันไปและจะไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนก่อน ฉันคงทำได้แค่ภาวนาให้จักรวาลคู่ขนานสักจักรวาลหนึ่งเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ เธอและฉันในจักรวาลนั้นเราต่างจะยกตำแหน่งเพื่อนซี้อันดับ 1 จากเพื่อน 150 คนให้กันและไม่ว่าเวลาในจักรวาลนั้นจะผ่านไปนานเท่าใดขอให้ไม่มีใครมาแทนที่ของเราได้เลย
ความรู้สึกของคุณหลังอ่านบทความนี้เป็นอย่างไร ?
ถูกใจ
รักเลย
ตลก
เศร้า
โกรธ
