เรื่อง : อารีย์วรรณ อมรเดชเทวินทร์
ภาพประกอบ : เก็จมณี ทุมมา
ในคาบวิชาพละชั้นม.5 หลังจากที่คุณครูได้ประกาศว่าจะมีการสอบตีโต้ในการเรียนแบดมินตัน ฉันกับเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็เงยหน้าสบตากันทันที แววตาที่ดูเคร่งเครียดของเธอทำให้ฉันคิดถึงคำๆ หนึ่งขึ้นมาในใจ มันเป็นคำที่อธิบายความรู้สึกทุกอย่างของพวกเราในขณะนั้นได้อย่างดีเยี่ยม
นั่นก็คือคำว่า “ฉิบหายแล้ว”
เพราะแน่นอนว่า “เด็กน้อยร้อยห้าสิบเซน” อย่างพวกเรา ไม่ชอบการตีแบดเลยสักนิด
ในทุกๆ คาบของวิชาพละที่ผ่านมา พวกเรายังเอาแต่หยิบไม้แบดมาทำเป็นไม้กวาดแม่มดวิ่งเล่นกันเหมือนเด็กประถมอยู่เลย จู่ๆ จะให้เปลี่ยนอาชีพจากแม่มดมาเป็นนักแบดก็ดูเป็นเรื่องที่ทำใจยากไปหน่อย
แต่ถ้าเราไม่ยอมเปลี่ยนจากการ “ขี่” มาเป็น “ถือ” ไม้แบด และซ้อมตีโต้ในคาบนั้นให้สำเร็จ คุณครูคงจะได้ควงไม้แบดโชว์ตีก้นพวกเราต่อหน้าเพื่อนทั้งห้อง พร้อมทั้งแจก 0 คะแนนให้อย่างไม่ต้องสงสัย
พวกเราจึงต้องจำใจยืนหันหน้าเข้าหากันและเริ่มต้นการฝึกซ้อม
ในครั้งแรก ฉันเป็นคนเสิร์ฟลูกไปทางเพื่อนสนิท เธอเงยหน้ามองลูกที่ลอยอยู่บนอากาศเหนือหัว ก่อนจะถอยหลังตั้งหลักเล็กน้อยแล้วจัดการหวดใส่ลูกขนไก่สุดแรง
ทว่าลูกขนไก่พุ่งมาไม่ถึงจุดที่ฉันยืนอยู่ด้วยซ้ำ… เธอคงตีโด่งเกินไป
เมื่อฉันเห็นเช่นนั้น ฉันจึงรีบออกตัววิ่งเต็มกำลัง ในใจก็นึกขอร้องให้ขาของตัวเองยาวกว่านี้สักสองสามเซน ฉันเงยหน้ามองลูกที่กำลังดิ่งลงมาสู่พื้น ก่อนจะใช้ไม้กวาด เอ้ย… ไม้แบดในมือช้อนเข้าไปใต้ลูกขนไก่นั้นทันเวลาพอดี
ลูกเด้งออกจากหน้าไม้และเปลี่ยนทิศทางกลับไปที่เพื่อนฉัน ฉันเห็นว่าเธอพยายามยืนตั้งหลักให้มั่นคง ก่อนจะเปล่งเสียงตะโกนดังลั่นออกมาเพื่อเรียกแรงจากกล้ามเนื้อแขนพร้อมกับง้างไม้ตีลูกอีกครั้ง
ครั้งนี้ลูกพุ่งมาสุดแรง มันเลยข้ามหัวของฉันกลับไปสู่จุดเดิมที่ฉันเคยยืนอยู่ แถมยังเบี่ยงไปทางซ้ายอีกด้วย!
ฉันก็ไม่ยอมแพ้ กัดฟันสู้สุดใจ ก้าวขาวิ่งจ้ำอีกครั้ง สมองของฉันตะโกนร้องว่าอย่าให้ลูกตกลงพื้นเด็ดขาด!
แต่ทำได้เพียงแค่คิดเท่านั้น เพราะหลังจากนั้นลูกขนไก่ก็ตกลงสู่พื้นต่อหน้าต่อตาฉันทันที ฉันจึงก้มหยิบลูกขนไก่นั้นแล้วเริ่มต้นเสิร์ฟใหม่อีกครั้งหนึ่ง
หลังจากที่พวกเราทั้งคู่ยืนซ้อมกันอยู่นานจนเริ่มรู้สึกปวดหลังจากการก้มเก็บลูก เราก็เห็นว่าเหลืออีกเพียง 20 นาทีก่อนจะหมดคาบเรียนจึงตัดสินใจออกมานั่งพักข้างๆ สนามเพื่อพูดคุยกันว่าจะทำอย่างไรกับชีวิตดี เพราะจำนวนรอบในการตีโต้ไป-กลับของพวกเราที่ได้มากที่สุดคือ 4 รอบติดเท่านั้นเอง
ฉันรู้สึกถึงความกลุ้มใจจากเพื่อนสนิทข้างตัว เธอดูไม่เหมือนเพื่อนช่างพูด (มาก) คนเดิมของฉันเลยสักนิด ไม่แน่ว่าเธออาจจะกำลังนึกโทษตัวเองอยู่ในใจที่เธอกะจังหวะการตีลูกผิดอยู่บ่อยครั้ง เหวี่ยงไม้เร็วไปบ้าง ช้าไปบ้าง โด่งไปบ้าง พุ่งแรงเกินไปบ้าง จนฉันต้องเปลี่ยนอาชีพจากนักแบดมาเป็นนักวิ่งเพื่อวิ่งช้อนลูกให้เธอเกือบทั้งสนาม
แล้วเธอก็สารภาพกับฉันว่า เธอกลัวว่าเธอจะทำให้ฉันได้คะแนนน้อยกว่าที่ควรจะเป็น
สีหน้าบอกบุญไม่รับของเธอทำเอาใจของฉันหล่นไปกองที่ตาตุ่ม ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจผิดไปว่าฉันซีเรียสเรื่องคะแนนสอบ เพราะอันที่จริงแล้วฉันไม่ได้คาดหวังอะไรกับการสอบครั้งนี้เลยสักนิด ฉันจึงพยายามพูดให้เธอสบายใจมากขึ้น
“กูไม่ได้ซีเรียสว่าจะได้คะแนนเท่าไหร่เลยมึง คือกูเข้าใจดีว่าเราถนัดกีฬาขี่ไม้กวาด ไม่ใช่กีฬาแบดมินตัน”
เธอหลุดขำออกมากับคำพูดของฉัน ซึ่งนั่นเป็นสัญญาณว่าเธอคงคลายความกังวลในใจได้บ้างแล้ว ฉันจึงชวนเธอไปดื่มน้ำและกลับลงไปซ้อมกันใหม่อีกรอบ
ปรากฎว่าการซ้อมของเราแย่ลงกว่าเดิม…
จากที่เคยตีได้สูงสุด 4 รอบติด กลายเป็น 3 รอบเท่านั้น
บรรยากาศของความเครียดลอยวนๆ อยู่รอบตัวของเพื่อนสนิท เธอดูหงุดหงิดใจกับฝีมือการตีของตัวเองมากกว่าฉัน แม้ว่าเราต่างคนต่างก็มีจุดผิดพลาดด้วยกันทั้งคู่ ฉันพูดกับเธอว่า ไม่เป็นไรอยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่เธอก็ยังไม่ดีขึ้น
ในที่สุด เธอมองหน้าฉันพร้อมกับเบะปากราวกับจะร้องไห้ แต่ยังไม่ทันที่น้ำตาของเธอจะได้ไหลลงมา คุณครูของเราก็ตะโกนเรียกให้เด็กๆ ที่ยังไม่ได้สอบไปเข้าแถวเตรียมตัวเพราะอีก 10 นาทีจะหมดเวลาวิชาพละแล้ว ฉันจึงวิ่งเข้าไปหาเธอแล้วบอกให้เธอใช้คาถาย้อนเวลาเรียกให้น้ำตาไหลย้อนกลับคืนสู่ลูกตาก่อน
เสียดายที่เธอไม่ขำ เธอทำแค่ถอนหายใจแรงๆ หนึ่งที ใช้หลังมือป้ายน้ำมูกของตัวเอง ก่อนที่จะจับมือฉัน (อี๋นิดหน่อยแต่พอรับได้) และพยักหน้าให้ ฉันจูงมือเธอเดินไปต่อแถวเพื่อเผชิญหน้ากับความเป็นจริงด้วยกัน
ในระหว่างที่ต่อแถวรอสอบอยู่ ฉันคิดว่าอาจจะต้องพึ่งศักดิ์สิทธิ์มากกว่าฝีมือ จึงยืนก้มหน้าพนมมือไหว้พระขอพรให้รอดพ้น ก่อนจะตระหนักได้ว่าฉันไม่ใช่คนเดียวที่ต้องไหว้นี่ เพื่อนสนิทฉันก็ควรจะไหว้เหมือนกัน ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมองเธอที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน กะจะชวนให้สวดขอพร
แต่ฉันพบว่าวิญญาณของเพื่อน “หลุดออกจากร่าง” ไปเสียแล้ว เธอคงกำลังเปรียบเทียบฝีมือระหว่างคู่เรากับคู่เพื่อนคนอื่นๆ ที่ทำได้ดีกว่ามากอยู่ในใจ และก็อาจจะแถมด้วยการโทษฝีมือของตัวเองซ้ำๆ ย้ำๆ เข้าไปอีก
ด้วยความไม่สบายใจที่เห็นร่างไร้วิญญาณของเพื่อน ฉันจึงหยุดท่องบทสวดกลางคันและหันไปพูดกับเพื่อนด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ตีๆ มาเลยมึง ไม่ต้องคิดมาก เดี๋ยวกูวิ่งให้เอง”
หลังจากยืนรอกันอยู่ไม่กี่นาทีก็ถึงตาพวกเราที่จะได้โชว์ฝีมือในการตีแบดระดับเด็กประถมต่อหน้าคุณครูมัธยม
ฉันกับเพื่อนสนิทพยายามปลุกความเป็นนักกีฬาในตัวขึ้นมาด้วยการแปะมือให้กำลังใจกันก่อนที่เราจะแยกจากกันไปยืนอยู่คนละฝั่ง นับว่าเป็นโชคดีของเราที่คุณครูให้สอบโดยไม่ใช้ตาข่าย เราจึงสามารถมองเห็นสีหน้าท่าทางของกันและกันอย่างชัดเจน
ทุกครั้งที่เธอตีเบี่ยงซ้าย ฉันจะวิ่งไปทางซ้าย เธอตีเบี่ยงขวา ฉันจะวิ่งไปทางขวา เธอตีลูกเบาเกิน ฉันจะวิ่งขึ้นไปข้างหน้า แต่ถ้าอยู่ดีๆ เธอแรงเยอะ ฉันก็จะวิ่งถอยกรูดกลับไปรับลูก หรือบางครั้งที่ฉันเผลอตีลูกแรงเกินไป เธอก็จะพยายามกระโดดและชูไม้แบดสุดแขนเพื่อตีลูกด้วยความมุ่งมั่น
ในตอนที่เธอตีไม่โดนลูก ฉันจะโบกมือบอกให้เธอช่างมัน ส่วนตอนที่ฉันพลาด เธอก็จะพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าไม่เป็นไรเช่นกัน
แม้ว่าเราจะต้องก้มเก็บลูกและเสิร์ฟใหม่ประมาณ 7-8 ครั้งตลอดการสอบ แต่เราทั้งคู่ก็ยังได้มา 6 คะแนนเต็ม 10 ซึ่งเกินกว่าที่เราคาดหวังเอาไว้ตั้ง 2 คะแนน สงสัยจะเป็นผลจากการสวดมนต์ก่อนสอบ ไม่ใช่สิ… เป็นผลจากความสงสารของคุณครู เอ้ย!… เป็นผลจากฝีมือของพวกเราต่างหาก
ทันทีที่พวกเราสอบเสร็จ ฉันเห็นว่าเพื่อนสนิทของฉันกระโดดโลดเต้นออกจากสนาม ซึ่งฉันแอบโล่งใจนิดหน่อยที่เธอไม่เผลอดีใจจนขี่ไม้แบดวิ่งออกไปต่อหน้าคุณครู เธอหันมาทางฉันที่เดินตามอยู่ข้างหลังพร้อมยิ้มแป้นหน้าบาน ดูเหมือนว่าวิญญาณเพื่อนสนิทคนเดิมของฉันจะกลับเข้าร่างแล้วสินะ
ในระหว่างที่เรายืนเก็บของกันอยู่ข้างสนาม เธอก็บอกฉันว่า “ขอบคุณมากเลยนะมึง คือมึงไม่กดดันอะไรกูเลยอะ กูว่าถ้าเป็นคนอื่นที่ตีเก่งๆ คงด่ากูเละเทะไปแล้ว แล้วยิ่งตอนที่มึงบอกว่า ‘เดี๋ยวมึงจะวิ่งให้’ เองอะ กูรู้สึกเลยว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมึงต้องช่วยกูแน่ๆ
“กูโคตรสบายใจเลยตอนสอบ ดีใจจังที่ได้คู่กับมึง”
ฉันยิ้มให้เธอพลางนึกในใจ… ประโยคง่ายๆ จากใจ แต่สร้างพลังได้มหาศาลจริงๆ
ความรู้สึกของคุณหลังอ่านบทความนี้เป็นอย่างไร ?
ถูกใจ
รักเลย
ตลก
เศร้า
โกรธ
