SocietyWritings

ไม้บรรทัด วัด งานศพ

เรื่อง : สาธิต สูติปัญญา
ภาพ : จุฑารัตน์ พรมมา

หนึ่งชีวิตกำลังนอนนิ่งพร้อมสายมากมายในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล ขณะที่อีกหลายชีวิตกำลังวิ่งวุ่นหาที่เผาร่างนั้นให้สมฐานะ

หญิงวัยเกือบร้อยปีให้กำเนิดลูกหลานมากมายในโลกที่ถูกตั้งค่ามาตรฐานและตั้งความดีงามเอาไว้อย่างเสร็จสรรพ ทุกคนต้องได้ดี ต้องเรียบจบสูงๆ มีหน้าที่การงานที่มั่นคง มีลูกมีหลานคอยเลี้ยงดูตอนแก่เฒ่า และอีกมากมาย

ลูกๆ ที่เกิดมาต่างก็ใช้ชีวิตตามแบบแผนเดียวกันกับที่ผู้เป็นแม่เคยถูกสั่งสอนมาก่อน  และยิ่งเวลาผ่านไป แบบแผนของสังคมที่ว่ามานั้น  ยิ่งฝังรากลึกเข้าไปในจิตไร้สำนึกของพวกเขา

เป็นที่รู้กันในครอบครัวว่า ตระกูลของฉันแบ่งออกเป็นสองฝั่ง ฝั่งมั่งคั่งและฝั่งที่อยู่ในเกณฑ์มาตรฐาน สิ่งที่ใช้แบ่งสองฝั่งนี้ออกจากกันคือ ‘ภรรยาของปู่’ ภรรยาคนแรกให้กำเนิดลูกๆ ของบ้านฝั่งมั่งคั่ง  ส่วนภรรยารองก็ให้กำเนิดลูกหลานของอีกฝั่งหนึ่ง  เมื่อสองสามปีที่แล้วแม่ใหญ่ของบ้านฝั่งมั่งคั่งเพิ่งจะถึงแก่กรรมไป ส่วนตอนนี้ ‘เวลา’  ของแม่อีกคนกำลังจะมาถึง

สิ่งที่ทำให้เห็นชัดว่าทุกคนในครอบครัวตกหลุมพรางปทัฏฐานความดีงาม ‘แบบไทย’  คือการคุยกันของลูกๆ ฝั่งมั่งคั่งน้อยกว่าว่า  เราจะจัดงานศพให้แม่อย่างไรให้สมเกียรติ และไม่น้อยหน้าบ้านฝั่งนู้น

อะไรคือความสมเกียรติที่ว่านั้น และทำไมต้องไม่น้อยหน้าบ้านอีกฝั่ง ฉันได้แต่นั่งสงสัยในใจ

ขณะที่ฟังอยู่ ฉันก็คิดไปอีกว่าตอนนี้ย่ากำลังนอนอยู่ในห้องฉุกเฉิน นอนคอย ‘เวลานั้น’  จะมาถึง แต่สิ่งที่ผู้เป็นลูกคิดคือการโอ้อวดความร่ำความรวย ไม่ให้น้อยหน้าบ้านอีกฝั่ง

ทำไมเราถึงไม่สามารถส่งย่าขึ้นสวรรค์ที่วัดธรรมดาๆ กับลูกๆ หลานๆ ไม่กี่คน  หวังแค่ให้บรรดาลูกหลานนั่งคุยกันถึงเรื่องย่า  ถือว่านี่เป็นโอกาสที่คนในตระกูลจะได้พบปะพูดคุยกัน ไม่ใช่การพยายามอวด ‘บารมี’ด้วยการหาวัดที่โด่งดัง หรือเชิญคนใหญ่คนโตมาทำพิธี  แต่ลูกหลานเกือบทั้งหมดกลับไม่รู้จักคนใหญ่คนโตเหล่านั้นเป็นการส่วนตัวเลย

สุดท้ายงานศพของย่าก็คงจบไปแบบที่ทุกคนแทบจะไม่ได้พูดคุยกัน  จบไปแบบที่ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับไปทำงาน  ทำหน้าที่ของตัวเองราวกับว่าการมางานศพของย่าคือหน้าที่หนึ่งที่ต้องทำให้เสร็จไปก็เท่านั้น

สังคมที่เราอยู่กันตอนนี้เป็นสังคมแบบไหนกัน ทำไมเราต้องโอ้อวดบารมีและความมีอันจะกินให้คนอื่นรู้ ทำไมในวันที่ครอบครัวควรจะอยู่ด้วยกัน และพูดคุยแลกเปลี่ยนกันเกี่ยวกับเรื่องราวที่แต่ละคนไปพบเจอมา กลับกลายเป็นว่า เรามัวแต่นั่งคิดว่าใคร หรือวัดไหนจะใหญ่โต หรูหรา โอ่อ่า พอที่นำมาใช้ประชันกัน 

เหล่านี้อาจเป็นสิ่งที่ถูกฝังรากลึกเข้าไปในสังคมที่มีชนชั้นอันซับซ้อน อย่างสังคมไทย

สุดท้ายก็จบอย่างเคย ฉันตัดสินใจไม่เข้าไปต่อรองกับญาติๆ เรื่องการจัดงานศพให้ย่า  จะเพราะด้วยความเป็นเด็ก หรือเพราะฉันประเมินแล้วว่า ‘กรอบ’ เหล่านั้นมันแข็งเกินกว่าจะไปปรับเปลี่ยนอะไรได้

แต่ฉันก็มีความหวังลึกๆ ว่า ถึงแม้บรรทัดฐานของสังคมจะเป็นสิ่งที่คนหลายรุ่นปฏิบัติสืบต่อกันมา แต่เมื่อเวลาผ่านไปบรรทัดฐานเหล่านั้นก็ต้องเปลี่ยนแปลงไปบ้าง เพียงแต่ฉันเองก็ยังไม่รู้ว่า มันจะเปลี่ยนไปเมื่อไหร่?

ความรู้สึกของคุณหลังอ่านบทความนี้เป็นอย่างไร ?

Like ถูกใจ
1
Love รักเลย
2
Haha ตลก
0
Sad เศร้า
0
Angry โกรธ
0

More in:Society

Writings

คนสั่งไม่รู้ แต่คนรู้ต้องทำตาม : นโยบายห้ามเผาที่ไม่ตอบโจทย์ปัญหาฝุ่น PM 2.5

เรื่อง : สุชานันท์ สหวงศ์เจริญ ภาพประกอบ : เก็จมณี ทุมมา “ไฟป่าไม่ได้คร่าเพียงแค่ผืนป่า แต่ยังคร่าชีวิตผู้พิทักษ์ฯ ของเราไปด้วย” คำอุทิศจากบุคลากรของอุทยานแห่งชาติดอยผ้าห่มปกถึงเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าที่พลัดหลงจากกลุ่ม หลังภารกิจดับไฟป่าในพื้นที่ป่าทางทิศตะวันออกของบ้านห้วยมะยม ตำบลเวียง อำเภอฝาง ...

Writings

มูแล้ว มูอยู่ มูต่อ : มุมมองต่อปรากฏการณ์การมูเตลูของเด็กรุ่นใหม่ในกรอบแนวคิดของนักวิชาการ

เรื่อง: ยลพักตร์ ขุนทอง และ แพรพิไล เนตรงาม ในโลกที่ความไม่แน่นอนเกิดขึ้นอยู่เสมอ และการพึ่งพาตนเองและคนรอบข้างอาจไม่ทันใจหรือไม่เพียงพอ การขอให้เทพหรือสิ่งที่มองไม่เห็นเข้ามามีบทบาทในการตอบสนองความไม่แน่นอนเหล่านี้ผ่านการ ‘มูเตลู’ จึงเกิดขึ้น เพื่อตอบโจทย์ของวิถีชีวิตมนุษย์ทุกคน ในทุกสังคม และทุกวัฒนธรรม  เพราะปรากฏการณ์และมุมมองของเด็กรุ่นใหม่ที่มีต่อการมูในโลกที่มีทางเลือกหลากหลายน่าสนใจยิ่ง ...

Writings

‘วงศาคณาธิปไตย’ ระบอบการปกครองที่เลือดเนื้อของวงศ์ตระกูลข้นกว่าความเป็นอยู่ของประชาชน

เรื่อง : กวินทัต สวัสดิ์นพรัตน์ ภาพประกอบ : เก็จมณี ทุมมา การปกครองของประเทศไทยในแบบเรียนระดับประถมศึกษาถูกนิยามว่าเป็น ‘ระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข’ ทว่าคำนิยามในแบบเรียนดูเหมือนไม่ค่อยตรงกับลักษณะการปกครองที่ปรากฏมากเท่าไรนัก รัฐไทยเชื่อว่ากิจกรรมต่างๆ ทางการเมือง เช่น การมีเสรีในแสดงความคิดเห็น ...

Society

วันแรงงาน…ใครถูกนับ แล้วใครถูกลืม?

เรื่องและภาพประกอบ: อชิรญา ปินะสา เมื่อวันที่ 1 พฤษภาคม เวียนมาถึงในทุกปี หลายคนอาจนึกไปถึงแรงงานผู้สละชีพตนเพื่อให้ได้มาซึ่งความเป็นธรรม หรือนึกถึงเสียงเรียกร้องเพื่อสิทธิแรงงานจากภาคส่วนต่างๆ ซึ่งมักดังขึ้นในที่สาธารณะและเวทีนโยบายต่างๆ ในวันนี้ เราจะได้ยินเรื่องความต้องการ ค่าจ้างที่เป็นธรรม ชั่วโมงการทำงานที่เหมาะสม และหลักประกันทางสังคมที่ครอบคลุม ...

Writings

ตรรกะวิบัติของนายกฯ ในการอภิปรายไม่ไว้วางใจ

เรื่อง: พิชญา ณ วาโย การอภิปรายไม่ไว้วางใจนับว่าเป็นกลไกสำคัญของรัฐสภาในการตรวจสอบการทำงานของรัฐบาลภายใต้ระบอบประชาธิปไตย การอภิปรายฯ เป็นการเปิดโอกาสให้ประชาชนได้รับรู้ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับการทำงานของรัฐบาลอย่างรอบด้าน ทว่าสิ่งที่มักปรากฏให้เห็นในการอภิปรายคือ ‘ตรรกะวิบัติ’ หรือที่เรียกว่า ‘Logical fallacy’ หมายถึงการบิดเบือนของตรรกะในการชี้แจงข้อกล่าวหา ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้นกับรัฐมนตรีทั้งหลายที่มีหน้าที่ต้องอธิบายทุกประเด็นที่ถูกฝ่ายค้านซักฟอก การอภิปรายไม่ไว้วางใจระหว่างวันที่ ...

Articles

ภัยพิบัติในไทยกับความสนใจ ‘แค่กรุงเทพ’

เรื่อง: สุชานันท์ สหวงศ์เจริญ ภาพ: Wiroj Sidhisoradej จาก Freepik 28 มีนาคม พ.ศ. 2568 เกิดเหตุแผ่นดินไหว จุดศูนย์กลางอยู่ที่เมืองมัณฑะเลย์ ประเทศเมียนมา ...

0 %

เราใช้คุกกี้เพื่อพัฒนาประสิทธิภาพ และประสบการณ์ที่ดีในการใช้เว็บไซต์ของคุณ คุณสามารถศึกษารายละเอียดได้ที่ นโยบายความเป็นส่วนตัว และสามารถจัดการความเป็นส่วนตัวเองได้ของคุณได้เองโดยคลิกที่ ตั้งค่า

Privacy Preferences

คุณสามารถเลือกการตั้งค่าคุกกี้โดยเปิด/ปิด คุกกี้ในแต่ละประเภทได้ตามความต้องการ ยกเว้น คุกกี้ที่จำเป็น

Allow All
Manage Consent Preferences
  • คุกกี้ที่จำเป็น
    Always Active

    ประเภทของคุกกี้มีความจำเป็นสำหรับการทำงานของเว็บไซต์ เพื่อให้คุณสามารถใช้ได้อย่างเป็นปกติ และเข้าชมเว็บไซต์ คุณไม่สามารถปิดการทำงานของคุกกี้นี้ในระบบเว็บไซต์ของเราได้

  • Google Analytics

    คุ้กกี้ที่เราเก็บไป จะนำไปใช้เพื่อประกอบการวิเคราะห์การอ่านบทความ/ข่าวภายในเว็บไซต์เท่านั้น จะไม่มีการนำข้อมูลผู้ใช้ไปใช้ในเชิงพาณิชย์แต่อย่างใด

Save