Writings

‘Human Zoo’ หรือ  ‘สวนสัตว์มนุษย์ ’ เมื่อความบันเทิงของชนชั้นสูงคือการลดทอนความเป็นมนุษย์

เรื่อง : อชิรญา ปินะสา

ภาพประกอบ : Rare Historical photos

จะเป็นอย่างไรหากมนุษย์เสพสุขโดยการบั่นทอนและลดคุณค่ามนุษย์ด้วยกันเอง ?

ในช่วงศตวรรษที่ 19 จนถึงต้นศตวรรษที่ 20 โลกตะวันตกได้พยายามนิยามตัวเองว่าเป็นศูนย์กลางอารยธรรม ขณะที่ผลักให้วัฒนธรรมอื่นกลายเป็นสิ่งแปลกประหลาด หรือ ‘ล้าหลังและป่าเถื่อน’ โลกตะวันตกไม่เพียงจัด Human zoo หรือสวนสัตว์มนุษย์ขึ้นมาเพื่อเป็นการแสดงสนองความบันเทิงเท่านั้น หากแต่เป็นการแสดงอำนาจเชิงสัญลักษณ์ สะท้อนความสัมพันธ์แบบ เจ้านาย-ทาส หรือ ผู้พัฒนา-ผู้ล้าหลัง เพื่อตอกย้ำลำดับชนชั้นทางเชื้อชาติและสร้างความชอบธรรมในการล่าอาณานิคม เป็นเครื่องยืนยันความเหนือกว่าทางวัฒนธรรมที่จักรวรรดินิยมพยายามยัดเยียดให้เชื่อ

ย้อนรอยตัวอย่างความเจ็บปวดจาก Human Zoo ในประวัติศาสตร์

ในงาน 1889 Paris Exposition นิทรรศการโลกที่จัดขึ้นในกรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส มีการสร้างหมู่บ้านจำลอง เช่นหมู่บ้านชาวซูดาน และหมู่บ้านอินเดียนแดง ที่นำคนพื้นเมืองมาจัดแสดงต่อสาธารณชน เป็นเหมือนการ ‘ท่องเที่ยววัฒนธรรม’ โดยใช้ชีวิตจริงของพวกเขาเหล่านั้นเป็นวัตถุแสดง

ในปี 1896 ‘The Berlin Human zoo’ ที่กรุงเบอร์ลิน ประเทศเยอรมันนี มีการจัดแสดงนิทรรศการมนุษย์โดยนำชนพื้นเมืองจากแอฟริกา เช่นชาวแซมเบเซีย มาแสดงในหมู่บ้านจำลองขนาดย่อม ผู้ชมได้ดูการใช้ชีวิต การกินอาหาร และเต้นรำของพวกเขาอย่างใกล้ชิด ราวกับสัตว์ในสวนสัตว์ 

8 ปีถัดมา นครเซนต์หลุยส์ รัฐมิสซูรี ประเทศสหรัฐอเมริกา จัดงาน 1904 St. Louis World’s Fair รัฐบาลอเมริกาได้นำชาวฟิลิปปินส์หลากหลายกลุ่มชนเผ่า โดยเฉพาะเผ่า Igorot มาจัดแสดงในงานแสดงสินค้าในสหรัฐฯ เพื่อแสดงความป่าเถื่อน และสร้างภาพว่าชาวฟิลิปปินส์ต้องการ ‘อารยธรรม’ ที่สหรัฐฯ นำไปให้ หลังจากยึดฟิลิปปินส์เป็นอาณานิคม

สวนสัตว์มนุษย์ไม่ใช่เพียงแค่บาดแผลทางประวัติศาสตร์ แต่คือการประจานความโหดร้ายของโครงสร้างอำนาจที่มีไม่เท่ากัน ภายใต้ฉากหน้าของความบันเทิง สวนสัตว์มนุษย์ได้เปิดเผยความจริงที่สุดแสนจะโหดร้าย ว่าในโลกใบนี้มีคนบางกลุ่ม ที่ถูกทำให้เป็นเพียงสิ่งของ และสิ่งจรรโลงใจ ต่อหน้าคนอีกกลุ่มหนึ่ง  และถึงแม้จะถูกประณามอย่างรุนแรงในเวลาต่อมา จนทำให้สวนสัตว์มนุษย์ที่โจ่งแจ้งได้เลือนหายไปตามกาลเวลา ทว่าโครงสร้างความคิดของ Human zoo ยังไม่หายไปจากโลกปัจจุบัน เพียงแค่ปรับเปลี่ยนรูปแบบไป

เช่น การใช้ภาพลักษณ์ชนพื้นเมืองหรือคนผิวดำในโฆษณาอย่างตื้นเขิน หรือการท่องเที่ยววัฒนธรรมแบบ ‘voyeuristic’ ที่ทำให้คนกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาด เพื่อดึงดูดความสนใจของผู้ชม แต่ไม่ได้ให้พื้นที่เสียงที่แท้จริงของเจ้าของวัฒนธรรม หรือการผลิตสื่อที่ลดทอนชนกลุ่มน้อยให้เหลือเพียงภาพ ‘แปลกตา’ สำหรับผู้ชมจากภายนอก  รวมไปถึงการใช้ความยากจนเป็นความบันเทิง โดยการฉายภาพให้เห็นถึงชีวิตที่ยากจน อัตคัด หรือทุพพลภาพ ชวนให้เกิดความเศร้าต่อผู้ชมจนอาจนำไปสู่การ ‘ให้รางวัล’  หรือการให้เขาเหล่านั้นแสดงความสามารถเพื่อชิงโอกาสในชีวิต ผ่านช่องทางต่างๆ ที่ใช้ความบันเทิงของผู้ชมเป็นที่ตั้ง

เมื่ออำนาจนิยามความเป็นมนุษย์ได้ ความจริงที่โหดร้ายของโลกใบนี้จะปรากฏ ในโลกสมัยใหม่ที่พร่ำบอกความเท่าเทียมของมนุษย์จะเป็นเพียงวาทกรรมที่ใช้หลอกล่อให้มนุษย์หลงเชื่อ การดำรงอยู่ของสวนสัตว์มนุษย์ในอดีต และเศษซากความคิดที่หลงเหลืออยู่ในปัจจุบัน เป็นเครื่องเตือนใจว่าตราบใดที่มนุษย์ยังถูกแบ่งแยกด้วยอำนาจ ศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์จะไม่มีวันถูกยอมรับอย่างเท่าเทียม

สวนสัตว์มนุษย์ไม่เคยปิดลงเลย เพียงแค่ปรับเปลี่ยนรูปแบบไปตามยุคสมัย แฝงตัวอยู่ในวัฒนธรรมสมัยใหม่ แม้ไม่ได้จ้องมองผ่านลูกกรงและรั้วไม้ แต่มองผ่านกระจกใส หรือมองผ่านสื่อที่ผลิตซ้ำภาพในรูปแบบที่ผู้ชมอยากเห็น แต่ไม่ใช่ในแบบที่พวกเขาเป็นจริงๆ สิ่งนี้สามารถสร้างภาพจำผิดๆ ขึ้นได้ เพราะท้ายที่สุด การพยายามเรียนรู้ หรือชื่นชมผู้อื่นผ่านกระจก มันไม่ได้ช่วยให้ชีวิตใครดีขึ้นไปกว่าที่เป็นอยู่ และไม่สามารถย่นระยะความอยุติธรรมลงมาได้

การเห็นอกเห็นใจและการเคารพชื่นชมวิถีชีวิตผู้อื่นเป็นเรื่องดี แม้เราจะมีเจตนาที่ดีมากเพียงใด แต่สิ่งที่ควรตระหนักคือเราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเบื้องหน้าที่เราเห็น มันเต็มไปด้วยความไม่เท่าเทียมและความเหลื่อมล้ำมากหรือน้อยเพียงใด อาจมีปัญหามากมายที่ถูกกลบไว้ด้วยการถ่ายทอดผ่านช่องทางการทำเงินเพียงเท่านั้น และเมื่อใดที่เรายังคงจ้องมองมนุษย์ด้วยสายตาที่เหนือกว่าแต่ปราศจากความเข้าใจ เราก็จะเป็นเพียงผู้ที่เดินชมสวนแห่งความโหดร้ายนี้อย่างไม่รู้ตัว


รายการอ้างอิง

Hugh Schofield . (2011) .Human zoos: When real people were exhibits

https://www.bbc.com/news/magazine-16295827

Water johnson. (2020). The Largest Human Zoo in World History 

https://www.laphamsquarterly.org/roundtable/largest-human-zoo-world-history

Rare Historical photos. (2024). Human Zoos: The Western World’s Shameful Secret, 1900-1958

https://rarehistoricalphotos.com/human-zoo-history-pictures-1900-1958/

TNN . (2024). Human Zoo เมื่อศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์มีค่าน้อยกว่ายอดวิว

https://www.tnnthailand.com/tnnexclusive/184838

ความรู้สึกของคุณหลังอ่านบทความนี้เป็นอย่างไร ?

Like ถูกใจ
0
Love รักเลย
0
Haha ตลก
0
Sad เศร้า
0
Angry โกรธ
0

More in:Writings

Writings

งบประมาณที่ไม่เท่าเทียม สู่การศึกษาที่ไม่เท่ากัน

เรื่อง: สุชานันท์ สหวงศ์เจริญ, เปรมชนก พฤกษ์พัฒนรักษ์, อชิรญา ปินะสา ภาพประกอบ: สโรชา คล้ำครื้น ในยุคที่โลกเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว เทคโนโลยีเข้ามามีบทบาทในทุกมิติของชีวิต รวมถึงด้านการศึกษา โปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่ใช้สำหรับการศึกษาจึงกลายเป็นหนึ่งในหัวใจสำคัญสำหรับการเตรียมความพร้อมให้กับนักศึกษาเพื่อเผชิญกับความท้าทายในการทำงาน การเข้าถึงการศึกษาอย่างเท่าเทียมเป็นสิทธิขั้นพื้นฐานที่ไม่ควรถูกจำกัดด้วยปัจจัยด้านเศรษฐกิจ ...

Writings

Le Pupille : คำถามต่อสิ่งที่ ‘เห็น’ และสิ่งที่ ‘เป็น’

เรื่อง : สุชานันท์ สหวงศ์เจริญ  ความคิดแบบเด็กไร้เดียงสากลายเป็นความขบถอันแสบสัน ที่ทำให้โรงเรียนคาทอลิกวุ่นวายตลอดวันคริสมาสต์ เมื่อเทศกาลแห่งการแบ่งปันและภาวนาถึงพระเยซูคริสต์ กลับเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดอย่างการเห็นแก่ตัวในโรงเรียนเคร่งศาสนา ‘Le Pupille’ ภาพยนตร์ขนาดสั้นสัญชาติอิตาลี ถูกฉายครั้งแรกในดิสนีย์พลัส (Disney+) เมื่อปีพ.ศ.2565 และได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์ ...

Writings

ใช้โปรแกรมเถื่อน…แลกกับอะไร?

เรื่อง : ฐิดาพร พิมพ์สีโคตร  ภาพประกอบ : ไหมไทย จรดล และ สโรชา คล้ำครื้น ในยุคดิจิทัลที่เทคโนโลยีเป็นสิ่งสำคัญของการศึกษา ซอฟต์แวร์และโปรแกรมคอมพิวเตอร์กลายเป็นเครื่องมือพื้นฐานที่ขาดไม่ได้สำหรับนักศึกษา ไม่ว่าจะเป็นการใช้เพื่อการเรียนรู้ การทำรายงาน ...

Writings

ภาษารุนแรงในเพลงร็อก: ศิลปะ การต่อต้าน หรือแค่คำหยาบ

เรื่อง: ณฐนนท์ สายรัศมี ภาพประกอบ: สุชานันท์ สหวงศ์เจริญ หากดนตรีคือกระจกสะท้อนสังคม เพลงร็อกก็คงเป็นกระจกที่แตกเป็นเสี่ยงๆ บาดคม ท้าทาย และไม่เคยเลือกแสดงเพียงด้านที่งดงาม  ภายใต้เสียงกีตาร์อันกระหึ่ม เสียงกลองที่ดุดัน และน้ำเสียงของนักร้องที่มักเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ เกลียด หรือผิดหวัง ...

Writings

มากกว่าแค่ลวดลาย รอยสักที่บอกเล่าเรื่องราว อัตลักษณ์ และวัฒนธรรมที่เปลี่ยนไป

เรื่อง : ฐิดาพร พิมพ์สีโคตร ภาพประกอบ : สุชานันท์ สหวงศ์เจริญ จากภาพลักษณ์ที่เคยถูกมองว่าเป็นเพียงสัญลักษณ์ของกลุ่มคนบางกลุ่ม ปัจจุบัน ‘รอยสัก’ ได้กลายปรากฏการณ์ทางวัฒนธรรมที่พบเห็นได้ทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นบนร่างกายของนักแสดงชื่อดัง นักกีฬา ศิลปิน ...

Writings

Graffiti ศิลปะแห่งการต่อสู้ไม่รู้จบ

เรื่องและภาพ : สุชานันท์ สหวงศ์เจริญ เพราะไม่ว่าจะต้องสู้กับใคร ศิลปะจะคงอยู่ข้างผู้คนเสมอ… ภาพวาดที่มีมากกว่าความสวยงาม และแฝงไว้ด้วยความคิดอย่างเต็มเปี่ยมจึงสามารถพาผู้ชมย้อนกลับไปมองไปปัญหาที่เกิดขึ้นในสังคมต่างๆ ได้ทุกขณะ  ดังนั้น เมื่อกำแพงกลายเป็นแคนวาส สีสันฉูดฉาดที่พ่นลงไปเป็นตัวแทนการแสดงออกทางความคิด กราฟิตี้ (Graffiti) ศิลปะที่คนส่วนใหญ่มองว่าขบถ ...

0 %

เราใช้คุกกี้เพื่อพัฒนาประสิทธิภาพ และประสบการณ์ที่ดีในการใช้เว็บไซต์ของคุณ คุณสามารถศึกษารายละเอียดได้ที่ นโยบายความเป็นส่วนตัว และสามารถจัดการความเป็นส่วนตัวเองได้ของคุณได้เองโดยคลิกที่ ตั้งค่า

Privacy Preferences

คุณสามารถเลือกการตั้งค่าคุกกี้โดยเปิด/ปิด คุกกี้ในแต่ละประเภทได้ตามความต้องการ ยกเว้น คุกกี้ที่จำเป็น

Allow All
Manage Consent Preferences
  • คุกกี้ที่จำเป็น
    Always Active

    ประเภทของคุกกี้มีความจำเป็นสำหรับการทำงานของเว็บไซต์ เพื่อให้คุณสามารถใช้ได้อย่างเป็นปกติ และเข้าชมเว็บไซต์ คุณไม่สามารถปิดการทำงานของคุกกี้นี้ในระบบเว็บไซต์ของเราได้

  • Google Analytics

    คุ้กกี้ที่เราเก็บไป จะนำไปใช้เพื่อประกอบการวิเคราะห์การอ่านบทความ/ข่าวภายในเว็บไซต์เท่านั้น จะไม่มีการนำข้อมูลผู้ใช้ไปใช้ในเชิงพาณิชย์แต่อย่างใด

Save