เรื่องและภาพ: ปิยะพร สาวิสิทธิ์
“แม่ หล่าอยากกินไอติม”
เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยในหมู่บ้านที่เปล่งออกมาอย่างกระตือรือร้นเมื่อเห็นรถขายไอศกรีมซิ่งผ่านหน้า ทว่าเมื่อมองกลับไปหาคนที่เด็กน้อยเรียกว่า ‘แม่’ ก็เห็นเพียงแต่หญิงที่มีรอยย่นบนผิวหนังและดูมีอายุเกินกว่าที่เด็กราว 5 – 6 ขวบจะเรียกว่าแม่ได้
เมื่อพิจารณาดูแล้วก็คงเป็นสิ่งที่เห็นได้ทั่วไปในชนบท ภาพของเด็กๆ ที่อยู่กับผู้สูงอายุแทนที่จะเป็นพ่อแม่ ซึ่งก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเงื่อนไขทางเศรษฐกิจนั้นเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้พ่อแม่ของเด็กๆ เหล่านั้นที่ยังพอมีแรงในการทำงานต้องหลั่งไหลกันเข้ามาที่เมืองใหญ่ เพื่อหาเงินและส่งกลับมาที่บ้านให้ลูกๆ ของพวกเขามีคุณภาพชีวิตที่ดี โดยมีโอกาสกลับบ้านเฉพาะแค่ช่วงเทศกาลสำคัญ ผู้ที่รับหน้าที่ดูแลเด็กๆ เหล่านั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นปู่ย่าตายายที่อาศัยอยู่ในชนบทซึ่งทำหน้าที่ดูแลเด็กๆ ราวกับเป็นพ่อและแม่อีกคน
ความรู้สึกของคุณหลังอ่านบทความนี้เป็นอย่างไร ?
ถูกใจ
รักเลย
ตลก
เศร้า
โกรธ
