สำหรับผู้เขียน ปัจจุบันภาพยนตร์ไทยกระแสหลักดีๆ นั้นหาดูได้ยาก ยิ่งเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์บ้านเมืองก็ยิ่งมีน้อยลงไปอีก คล้ายนายทุน และผู้ที่เกี่ยวข้องกับวงการภาพยนตร์พยายามทำเป็นมองไม่เห็น ทั้งๆ ที่การเมืองสอดแทรกอยู่ในทุกอณูของการใช้ชีวิต

หลายคนย่อมมีภาพในใจว่านักบวชของศาสนาต่างๆ ไม่ควรที่จะมาข้องเกี่ยวกับการเมือง แต่จริงหรือ ที่ศาสนากับการเมืองเป็นคนละเรื่องกัน

เมื่อการเดินไม่ได้ หรือความมืดมิด ไม่ได้ทำให้รอยยิ้มของการเป็นวัยรุ่นของพวกเขาหายไปเลย และนี่คือเรื่องราวของพวกเขา "นักศึกษาผู้พิการ"

“ใครก็ได้ ช่วยด้วย ไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว” ในหัวของฉันมีแต่ประโยคนี้วนซ้ำไปซ้ำมา ฉันแอบนอนร้องไห้อยู่ในห้องของตัวเองอย่างเงียบงัน วันแล้ว วันเล่า ใจหนึ่งก็อยากจะพูดประโยคนี้ให้ใครซักคนได้ฟัง แต่อีกใจหนึ่ง ก็อยากจะให้มันอยู่กับตัวเราเพียงแค่คนเดียว

เด็กๆที่เริ่มออกมาพูดประเด็นทางเมือง ต้องมาพบเจอกับการสั่นคลอนครั้งใหญ่ในด้านความสัมพันธ์กับครอบครัว เมื่อพวกเขามีความคิดเห็นไม่ตรงกัน

ในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา การเคลื่อนไหวทางการเมืองที่เกิดขึ้นทำให้เกิดเทรนด์บนโลกออนไลน์มากมาย หนึ่งในนั้นคือ #วันนี้ดาราcalloutหรือยัง

“อย่าไปม็อบเลย อันตรายเปล่าๆ” “ไม่กลัวตายเหรอ” “ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง” ทั้งหมดนี้อาจเป็นคำพูดของผู้ใหญ่ที่

“ไม่อยากไปโรงเรียน เพราะไม่อยากไปเจอครู” คงเป็นความคิดที่เกือบทุกคนน่าจะมีประสบการณ์ร่วม อาจจะโดยมีคนมาบ่นระบายให้ฟัง หรือเป็นผู้กล่าวคำนี้ด้วยตัวเอง

หลาย ๆ คนอาจจะมองประเทศญี่ปุ่นเป็นประเทศที่พัฒนาแล้ว มีเศรษฐกิจที่มั่นคง ชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชนก็ดี แต่ภายใต้สิ่งที่ทุกคนมองเห็นก็ยังมีบางสิ่งถูกซ่อนไว้

“กาชาลิมิตตู้นี้เปิดไปกี่โรลแล้วนะ” 

“ก็หลายอยู่ แต่เกลือหมดเลย นี่ว่าจะเติมแล้วล่ะ” 

“นี่เติมไปแล้วคิดว่ามันจะออกรุ้งหรอ”