เรื่อง : วีริสา ลีวัฒนกิจ ในสถานการณ์ปกติคงไม่มีใครกล้าพูดว่าความเท่าเทียม (equality) เป็นสิ่งที่ไม่ดี โดยเฉพาะเมื่อเป็นเรื่องของสวัสดิการของภาครัฐ แต่ไม่ใช่กับสถานการณ์โรคระบาด COVID-19 ที่คนกลุ่มหนึ่งจะต้องเสี่ยงตายมากกว่าคนอีกกลุ่ม ยิ่งไปกว่านั้นวัคซีนทั้งหมดที่กำลังเริ่มเดินทางมาถึงแล้ว จะไม่สามารถฉีดให้กับประชาชนทุกคนทั่วประเทศได้ เนื่องจากมีเป้าหมายเพื่อให้เกิดภูมิต้านทานหมู่เท่านั้น ดังนั้นคำถามที่ว่า ...

คือคำพูดที่ Chit Hnin Aye หรือ พี่ชิต อดีตนักศึกษาคณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน ภาคภาษาอังกฤษ (B.J.M) มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ซึ่งปัจจุบันเป็นนักเขียน ผู้วางกลยุทธ์ด้านเนื้อหา (content strategy) และผู้ที่สนใจด้านสื่อ ...

เรื่อง ตติยา ตราชู    ผลกระทบทางเศรษฐกิจนับตั้งแต่ไทยมีการ ‘ปิดประเทศ’ และประกาศ ‘ล็อกดาวน์’ เพื่อควบคุมการแพร่ระบาดของโรคโควิด-19 ทวีความรุนแรงและส่งต่อกันเป็นลูกโซ่ ถือเป็นความเร่งด่วนที่รัฐจะต้องรีบเร่งสอดส่ายหาทางออกให้กับประเทศในภาวะวิกฤต ภายใต้แรงกดดันจากเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของประชาชนเกี่ยวกับการบริหารจัดการที่น่ากังขา การเปิดประเทศและคลายล็อกดาวน์ทั้งหมดดูเหมือนจะเป็นประตูสู่ทางออกที่ประชาชนต่างพากันมุ่งหวังและตั้งตาคอย ไปพร้อม ๆ กับการรอคอยเงินช่วยเหลือระยะสั้นจากภาครัฐ ...

กลุ่มคนพิการ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนพิการทางการได้ยินและคนพิการทางการเห็น ซึ่งมีข้อจำกัดทางประสาทสัมผัส (sensory impairment) สามารถเข้าถึงสื่อโทรทัศน์เพื่อติดตามข้อมูลข่าวสารหรือเปิดรับความบันเทิงเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ในสังคมได้หรือไม่

หากคุณเคยมีความรู้สึกว่าไม่สามารถทำงานหรือ ‘การบ้าน’ ที่คุณได้รับมอบหมายได้ คุณจะแก้ปัญหาอย่างไร

ก. ไม่ส่งงานชิ้นนั้น

ข. ขอให้เพื่อนคนที่ทำได้ช่วย หรือขอลอก

สำหรับผู้เขียน ปัจจุบันภาพยนตร์ไทยกระแสหลักดีๆ นั้นหาดูได้ยาก ยิ่งเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์บ้านเมืองก็ยิ่งมีน้อยลงไปอีก คล้ายนายทุน และผู้ที่เกี่ยวข้องกับวงการภาพยนตร์พยายามทำเป็นมองไม่เห็น ทั้งๆ ที่การเมืองสอดแทรกอยู่ในทุกอณูของการใช้ชีวิต

หลายคนย่อมมีภาพในใจว่านักบวชของศาสนาต่างๆ ไม่ควรที่จะมาข้องเกี่ยวกับการเมือง แต่จริงหรือ ที่ศาสนากับการเมืองเป็นคนละเรื่องกัน

เมื่อการเดินไม่ได้ หรือความมืดมิด ไม่ได้ทำให้รอยยิ้มของการเป็นวัยรุ่นของพวกเขาหายไปเลย และนี่คือเรื่องราวของพวกเขา "นักศึกษาผู้พิการ"

“ใครก็ได้ ช่วยด้วย ไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว” ในหัวของฉันมีแต่ประโยคนี้วนซ้ำไปซ้ำมา ฉันแอบนอนร้องไห้อยู่ในห้องของตัวเองอย่างเงียบงัน วันแล้ว วันเล่า ใจหนึ่งก็อยากจะพูดประโยคนี้ให้ใครซักคนได้ฟัง แต่อีกใจหนึ่ง ก็อยากจะให้มันอยู่กับตัวเราเพียงแค่คนเดียว